Glazig kijk ik naar het formulier voor me op tafel. Ik zit in een klaslokaal. Welke overleden persoon zou je nog willen spreken en wat zou je dan willen zeggen? Wat zou je willen veranderen aan de wereld? Wat is je levensmotto?
Ik voel me een fossiel die gevraagd wordt om serieus iemands vriendenboekje in te vullen. Wil dit gerenommeerde kunstinstituut waar ik graag onderwijs zou willen volgen werkelijk deze vragen gebruiken om me te leren kennen?
Als laatste onderdeel van het toelatingsexamen krijg ik een gesprek met twee docenten. Zij zullen een menig over me vormen aan de hand van het ingevulde formulier, het meegebrachte werk en natuurlijk ons gesprek.
Bij binnenkomst word ik van top tot teen bekeken, het formulier wordt fronsend gelezen. Ze stellen vragen en ik weet dat ik geen enkele keer de juiste antwoorden geef. Het gesprek loopt te einde, het is geen moment prettig geweest.
Welke fotografen ik bewonder, eindelijk een toffe vraag! Enthousiast vertel ik over Ed van der Elsken, Robin du Puy, al laatste noem ik Eva Besnyö. Ken jij die? De vrouw tegenover me kijkt de docent naast haar met opgetrokken wenkbrauw aan. Nooit van gehoord.
Eerste denk ik nog dat het een grapje is, Besnyö is een icoon. Ik leg uit dat haar werk in het Stedelijk en het Rijks-museum hangt, in de collectie van the family of Man is opgenomen.
De naam zegt me toch wel iets, is er geen fotoboek van haar? De docent kijkt langs me in de ruimte wanneer hij tegen me spreekt.
Ja die kan je laten maken bij de Hema!
Bij de proclamatie krijg ik te horen dat ik niet pas bij de opleiding, het zegt niks over mijn werk hoor, maar ze denken niet dat we een klik hebben.
