Ik droom van warm ijs
koude knieën in korte jurken
De koekoek in de morgen
belooft een warme dag
Zag je de regenboog helemaal rond?
Ze knikt met stralende ogen
een teken van Gods trouw
Een cadeau zo wie zo
Ik hou veel van je!
Zijn hand streelt mijn rug en
de roze onderjurk
Zingt het rondjes in mijn hoofd
Onder druk wordt alles vloeibaar
niet mijn dappere kind
Zij wijkt niet voor druk
Ik droom van warm ijs
koude knieën in korte jurken
De koekoek in de morgen
belooft een warme dag
De zwarte stift ligt klaar op tafel. Straks ga ik naar buiten, wandelen met Juiliette. Ik passeer op elke ronde met de hond een verkiezingsbord aan de ingang van mijn dorp. Ik ben voor veel en tegen weinig maar verheug me enorm op mijn plan om een poster op het aanplakbord creatief te bewerken. Mooier maken zal ik maar zeggen. Welke van de twee heren op het bord geef ik welke snor. Ach mijn voorpret kan niet op.
Ik wacht wel tot het donker is want mijn gedeelde voorpret roept ook ietwat angstige reacties op bij mijn omgeving: Je kan wel opgepakt worden, straks krijg je nog een klap. Zelf geloof ik nauwelijks dat zo een kinderlijk plezier op agressie of erger nog het gevang zou kunnen uitdraaien maar toch wacht ik tot het donker is.
Huppelend ga ik op het bord af. Het dopje is al van de stift af. Ik strek mijn arm, sta op mijn tenen: Ik ben te klein
Niemand in het café ken ik behalve de man die zo begeerlijk staat te toeteren op het podium. Met mijn glas wijn zoek ik een strategische positie. Geen zin in blablabla straal ik uit. Uit mij ooghoeken zie ik een man binnenstappen. Nog voor ie over de drempel is staat zijn flesje cola op de toog.
Alles aan deze man is te veel of te weinig. De enorme groene linnen tas op zijn heup, haar overal, warrig ook. Zijn pet te klein evenals zijn ogen. Zelfs zijn lijf is veel en lijkt oncontroleerbaar. Ik weet dat hij me ziet. Vanachter een pilaar maakt hij foto’s van de band en als hij denkt dat ik niet kijk van mij.
Wanneer het café na het optreden leegloopt staat hij plots voor me. Zijn stem zacht en donker. Mag ik je feliciteren met je prachtige uitstraling?
Ik doe maar wat, dat dekt de lading van mijn bestaan natuurlijk aan geen kanten. Met passie en compassie probeer ik het leven in te richten. Elke keer is het me weer te rap af.
Er sterft iemand die ik graag zie, mijn baas bedenkt dat mijn job niet meer bestaat. Een akelige ziekte, een lief die minder graag ziet dan gedacht, een opleiding die me iets heel anders brengt dan voorzien. Een onverwachte verliefdheid of de logeerhond die nooit meer opgehaald wordt.
Hoe meer lijn en doel ik probeer te ontdekken hoe meer het me ontglipt.
Aan de lange tafel fröbel ik nooit opgehaalde of onbestelbare pakketjes open. De inhoudt dient zorgvuldig vernietigd. Uit de discrete envelop haal ik vier dunne zakjes met rode vloeistof. Het plastic voelt aan als het spul rond mijn vaatwastabletten.
Mijn hersens pijnig ik in een poging te ontdekken waarvoor dit dient. Het label biedt uitkomst:Instant maagdenvlies
Morgen is het je sterfdag liefje, ik denk al lang niet meer elke dag aan je en moet terug tellen als ik wil weten hoelang geleden je hart langzaam stopte met slaan. Toch ben je me nog altijd nabij. Je stem in mijn hoofd niet verstomd.
Ik zal je graf bezoeken, een kaars aansteken, deze avond ben ik een beetje dronken omdat het de pijn verzacht en mijn blik op de werkelijkheid vertroebeld. Januari is de maand waarin de lente nooit meer lijkt te komen en jij verder weg bent dan ooit.
Druk is het niet in de Belgische Sauna. Het is er best hip, de sauna heeft een enorm raam, het kijkt uit op de prachtige wit bevroren tuin. Je kan er dure sauna badjassen kopen en nog mooiere hammamdoeken. Zelf draag ik gewoon mijn bontebedrukte ochtendjas van nepzijde uit de kringloop. Die slankt zo lekker af denk ik.
Handdoek en badjas gaan aan een houtenhaakje, de gebloemde teenslippers die nogal vloeken qua kleur met de badjas zet ik er netjes onder. Ik hoef nooit te zoeken naar mijn spullen in de sauna.
Voor mijn vriendin uit stap ik de deur door, de hete ruimte in. Zo’n mens of zes zit te zweten op de banken. Ik knik en zeg vriendelijk goeiendag. Een doodse stilte, iedereen staart strak voor zich uit. Ik deed iets ontzagwekkends fout dat voel ik onmiddelijk. Zouden ze in Belgie denken dat niemand ziet dat ze naakt zijn zolang ze niks zeggen?
Het kleine zwarte hondje kromt zijn rug en deponeert, voor zo een klein beestje, een enorme drol onder mijn brievenbus. Het baasje, een op het oog deftige dame in nep bontjas, kijkt ondertussen nieuwsgierig bij mij naar binnen. Ik sta voor het raam, ik zwaai niet.
Nadat de postbode en het jongetje van de reclameblaadjes alle twee wanhopig hun schoenen schoon hebben staan schrapen aan de stoeprand hang ik een ludiek bordje; Het is tenslotte december. Voorbijgangers staan stil om de dichtkunst te bewonderen. Het is wel gewoon van internet gejat hoor en niet zelf verzonnen biecht ik op aan een buurtbewoner die geamuseerd stil staat. Hij heeft geen hond dus ook geen kak.
Ik trek mijn keurige jurkje aan, ik moet vanalles waarbij ik de steun van een kledingstuk goed kan gebruiken. Wanneer ik op het werk mijn benen elegant uit de auto zwaai ontdek ik dat ik mijn oude hondenuitlaatschoenen nog aan heb. Ze zien eruit alsof Juilette, de niet meer zo logeerhond, er regelmatig overheen plast. Mijn rode kekke hakschoenen staan nog in de hal, thuis!
Naar Goes haast ik me, kennisoverdracht aan nieuwe collega’s staat op de agenda. Ik vertrek elke keer weer iets te krap maar hou de klok scherp in de gaten en nauwelijks een paar minuten te laat arriveer ik. Het is wel rustig en wanneer ik informeer naar mijn voorganger die de groep zou toespreken hoor ik dat het in Terneuzen is waar ik net vandaan kom.
Het zwarte hondje en zijn gebontjaste mevrouw, ze houdt van panter, kakken rustig door onder mijn brievenbus.
Stikdonker is de vroege ochtend. De logeerhond die zelden weg is en ik lopen door ons stille dorp. Ik kijk binnen in de huizen. Slaperige mensen hangen voor de tv. Op een keukentafel ligt een stapel jassen. De geur van de zee drijft over de dijk.
Liever zou ik in een gestreepte pyjamajas stevig omarmd in bed liggen, de wekker uit zetten en zeker niet opstaan. In slaap sukkelen en wakker worden omdat ik zo graag gezien word. Een tasje thee drinken, de thee die eigenlijk heel vies is maar die ik toch verbind aan fijn en veilig.
Ik vind het koud. Ik wil warm, comfortabel en zacht voor het vel. Beteuterd staar ik naar de inhoud van mijn enorme kledingkast. Weinig kan me bekoren. Te dun, te kil of gewoon saai. Bovendien is er met de verhuis een koffer vol met fijne kleren gewoon opgelost tussen de coulissen van een blijkbaar parallel universum.
Ik struin het wereldwijdenet af. Een vastomlijnd idee over wat ik wil: Een aanmekaarpak van soepel stof dat mijn lijf met tederheid zal omhullen. Naar drie madammen stuur ik een reactie, ik denk dat ze hebben wat ik begeer. Ik doe een bod en schrijf ze een aardig berichtje.
Van een van de drie krijg ik antwoord: Mocht u de waardering lezen die men mij toekent…dan zal u lezen, dat ik prijs/kwaliteit zeer goed scoor. Als geïnteresseerde kopers geen extra korting vragen, doe ik spontaan iets van de prijs af of eventueel gratis verzending. Dat u mijn prijs te hoog vind, dat is uw persoonlijke mening. In de Primarkt is alles spotgoedkoop, dit ten koste van arme mensen die in Bangladesh als slaven moeten werken voor Primark&Co.
Persoonlijk ben ik eerdervoor duurzaamheid en kwaliteit en dus af en toe herverkoop op tweedehands….op die manier kan ik met sporadische inkomsten ook nog iets doen voor de verstoten en verwaarloosde dieren.
Ik lees dit allemaal rond een uur of twee in de nacht na een perfecte avond met mensen die mij liefhebben.
Ik denk dit is natuurlijk een bijzonder hooggevoelig mens. Met de warme kruik op mijn buik val ik gelukzalig in slaap.
Het aanmekaarpak van deze mevrouw laat ik even waar het is.
Ik doe mijn schoenen en sokken uit voordat ik me nestel in de zetel alsof dat straks zal helpen om mijn kleren met meer gemak uit te doen. De kamer wordt verlicht door snoeren lampjes. Niet perse romantisch, de flamingo’s schijnen me zacht roze toe.
Foute witte schoenen, een wollen jas tot op de kuiten, zwierig. Ik staar in het donker en denk: Dit moet wel een dichter zijn. Ik verkleed me tenslotte ook graag als een gedroomde versie van mijzelf. Hij leest Dylan Thomas, troost voor elke dag. Het brengt me naar de Wee Free Man van Terry Pratchett. Geen idee waarom.
Ik hou niet van gedichten zonder verhaal, wel van Dylan Thomas en de reis naar Bratislava met een ouwe auto. Ik kan moeiteloos instappen.
In je zetel, al de kleren uit nu, span ik mijn spieren om het gewicht van je warme naakte lijf beter te kunnen voelen. Straks ga ik weer naar huis.
Het zou zo langzamerhand al licht naar Sinterklaas moeten ruiken, de prikkelende geur van vochtige kou die de belofte van vrieskou en witte rijpranden op afgevallen blad in zich draagt. Het enige dat nu prikt is de felle zon in mijn ogen.
We stappen naast elkaar door het polderlandschap van West Zeeuws Vlaanderen. Bespreken de voorkeur voor lichtglooiend en gouden licht, vergezichten uit je raam en de beschutte bosrand achter je. Wij wandelen op een platte pannenkoek waar het enige bultige de ouwe zeedijk is.
Het deert ons niks. Straks gaan we door het natuurgebied, ik weet daar kan je dwars doorheen met een klaphekje. Er hangt een bord met instructie over koeien en iets van vijfentwintig meter afstand houden, geen kudde doorkruisen. In de verte zie ik de pinken in een groepje grazen.
De twijfel slaat toe, ik ben niet bovenmatig gecharmeerd van koeien. Als het gevaarlijk zou zijn hangen ze toch geen bordje met gebruiksvoorschriften op. Mijn wandelmaatje is zo stellig dat ik besluit om me niet zo truttig te gedragen.
Achter mekaar stappen we voort, ga jij maar voorop, zeg ik schijterig. De groep koeien groeit snel aan van drie naar een stuk of vijftien. Nieuwsgierig komen ze vanachter de bosjes gestapt om ons eens goed te bekijken. Eentje begint te rennen, staart in de lucht.
In vind dit eng piep ik, mijn vriendin staat ook al klaar om over het prikkeldraad te springen. We gaan terug, het besluit is rap genomen maar het ontsnappingshek akelig ver terug. Ik ga een stok pakken! Snel loop ik een stukje vooruit, niet rennen weet ik want dan holderdebolderen die beesten meteen achter je aan. Tergend langzaam vorderen we.
De koeien komen steed dichter bij. Met de stok kan ik ze bijna aanraken. De drang om hysterisch weg te rennen en keihard te gillen is bijna ondragelijk. We trekken een laatste sprintje en klappen het valhek achter ons dicht. Pfieuw op het nippertje ontsnapt aan een vertrappeldood.
Best dapper dat we het zo verstandig aangepakt hebben vinden we. Goed bezig man!
