Lap

In de rood puche stoel van het kleine theater zit ik comfortabel met een mok thee in de hand te wachten op wat komen zal. Gebiologeerd kijk ik naar het nep vuur, zou ik best willen hebben.
De muziek zwelt aan, het stuk begint.
Enorme, maar dan ook echt enorme lappen tekst komen voorbij. Ik kan me niet voorstellen dat je dat allemaal uit je hoofd moet leren.
Trek ik zelf met enige regelmaat met de kudde schapen door de straten van Gent, kronkel ik als Julia met mijn billen of jat ik als secret agent een fiets, zoiets als dit zal ik nooit kunnen doen.
Vol bewondering kijk ik naar mijn vriendje, hoor af en toe de hapering in zijn stem.
Het stuk sleept me niet mee, ik blijf in verwondering over al die woorden.