Inburgering

Ze helpen tegen ziektes, vooral tegen hondsdolheid. Met droge ogen houdt de bakkersvrouw haar verhaal.
Nu zijn er veel honden in mijn buurt dus op zich niet zo gek dat ze me een broodje aanbeveelt dat kan helpen tegen zo een enge ziekte. Zou ik niet het schuim op de bek krijgen en met rollende ogen en grommend ter aarde storten na een beet van een hondsdol dier?

Zelf gelooft ze er niet in, de bakkersman wel. Die is gelovig knikt ze. Ze verkopen de gewijde mastellen enkel en alleen op 3 november, iets met Sint Hubertus en het volk beschermen.
Ik kan er zeker van zijn dat alle mastellen mee gaan naar de mis om door de pastoor gezegend te worden. Niet alleen een symbolisch mandje met drie broodjes in zoals sommige bakkers doen smaalt ze.

De bedoeling is wel dat ik er voor elk gezinslid eentje koop en als ik zeker van mijn broodjes wil zijn moet ik bestellen.De oudere mensen zijn daar zot op en dan gaat het hard.
Het allerbeste zou zijn als ik ook mijn huisdieren een stukje geef. Die zijn dan mee beschermd, vroeger gaven de boeren dat ook aan hun beesten.

Nu spreken we hier niet van de middeleeuwen maar van een gesprek van afgelopen week bij mijn plaatselijke Gentse bakker.

Storm

Niemand streeft naar geluk volgens Nietzsche maar vandaag valt het toch zomaar in mijn schoot. Terwijl de storm mijn hoofd schoon blaast en mijn voeten als vanouds in de plassen stampen vertelt de kleine mens naast mij een verhaal over kabouters die werken in de mijn. HeeHo, HeeHo je krijgt het niet cadeau! Soms toch wel.

Solo

Zo stil in huis, de vloer die kraakt enkel op mijn stap. Urenlang oefen ik dezelfde pianoloopjes en niemand die ik stoor. Om twee uur in de nacht eet ik een augurk en een stuk kaas want al dat spelen maakt me hongerig. Met het bord in de zetel fantaseer ik mij een leven voor er naast.

Het genoegen van alleen slapen, overdwars in bed. De linnen witte lakens, het boek kan blijven liggen aan de zijkant van het kussen en het licht hoeft nog lang niet uit. Ik rol me in mijn dekbed als een zevenslaper in zijn hol.

Pffffffffffffffff

Zittend op de houten vloer bekijk ik de ravage. De kleding ligt op onduidelijke hoopjes. Geen lijn in te bespeuren. Shirts en dikke truien, een skipak dat wacht op zijn definitieve bestemming ligt tussen de sokken. Kousen en panty’s, geen idee welke een ladder heeft en welke ik nog zou willen bewaren. Ondergoed met lubberige randjes zusterlijk naast een spik en span setje, amper gedragen.

De winterkleding moet in de kast en de zomerkleding in de koffers die dienst doen als kledingopslag. Met het idee van de seizoenswissel in gedachten heb ik al weken geen kledingstuk meer op zijn plek in de kast gelegd. Waarom zou je tenslotte al die moeite van opvouwen en op nette stapels leggen doen als het toch straks in de winterbergplaats verdwijnt? Natuurlijk is het gewoon een smoes om lantefanterig de boel de boel te laten. De kledingkast staat niet op mijn slaapkamer dus ik hoef niet tussen de groeiende kledingberg te slapen.

Ik wiebel met mijn nog zomers rood gelakte teennagels en zie dat het enige dat klaar ligt de stapel strijkgoed is. Die is zo enorm dat ik besluit dat het leven hopeloos is en dat ik beter mijn jurk terug aan kan doen en naar het koffiehuis gaan voor een grote tas koffie verkeerd en de krant.

Educatie/dolle pret bij de Chiro

Met veel gejoel komt de groep binnen onder de vlokken scheerschuim. Het zit op hun kleren, in hun haar. Eén jongen heeft blijkbaar een poging gedaan om het goedje van zich af te spoelen met als resultaat dat hij is veranderd in een enorme berg schuim waar grote bergen witte bubbels van afdruppen als hij zich verplaatst.
Je kan je gewoon droogwrijven! Het wordt met zoveel overtuiging gezegd dat het meisje als een waanzinnige over haar lijf begint te wrijven. Het maakt een eng geluid.

Ademloos kijk ik naar dit apocalyptisch tafereel. Ze gebruiken woorden als Kerels, Aspi, Keti’s. Onbegrijpelijk en stom van verbazing ben ik. Pas als een zenuwachtige lach naar buiten klatert kijken ze op. Dag mevrouw zeggen ze braaf en zoeken een plek op de zetels.
Zeg maar Miranda, ik vind het altijd een beetje vreemd om aangesproken te worden met mevrouw als ik een uur lang over geslachtsonderdelen ga spreken en met mijn Piet op schoot moet zitten
De les kan beginnen!

Geen sex

Nee, nog steeds geen seks. Ze kijkt er reuze zorgelijk bij. Een diepe rimpel boven haar neus. Ik moet er zelf ook van zuchten. Ze is helemaal niet overdreven kritisch. Ja, hij moet er natuurlijk wel een beetje strak uitzien, en niet lekker ruiken is zeker een afknapper.

Ik heb ook niet ergens een blik geile willige mannen. De mannen die ik ken en die aan mij opbiechten dat ze zin hebben om te vrijen maar er niemand voor handen is zijn op één vinger te tellen. Ik ken er maar een dus. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid weet ik dat hij niet wild wordt van deze vrouw.

Er was wel een man, die was fout. Goed voor de seks maar ze werd er toch heel ongelukkig van. Zo zie je maar, zeg ik opgewekt, dat het bevredigen van je behoeftes ook niet alles is. Ik lach hard maar zij niet. Als ik voorstel dat ze zich stort in de wereld van de hoogtechnischezelfbevredigingsmachines en op die manier aan haar trekken zal komen pruilt ze dat, dat toch niet het zelfde is.

Ja dan weet ik het ook niet meer!

Zorgeloos bestaan

In mijn gehuurde huis met zijn bruine glimmende jaren tachtig keuken hoef ik me niet druk te maken over hip, design of verantwoord. Ik doe met wat ik heb, het motto van mijn leven lijkt het wel.
Ik laat de muren de olijfgroene kleur die ik nooit zelf zou kiezen en maak de half vergane geplastificeerde spaanplaat badkamermeubels blijmoedig schoon.
De gordijnen van de vorige bewoners bekleden nog de ramen, ik maak geen aanstalten om ze te vervangen door iets van mijzelf.

Soms droom ik van zachte tapijten, roomwitte muren, en designkeuken met strakke rode glimmende kastjes en een witte porseleinen bak waarin ik de afwas doe.

Godzijdank duren dat soort dromen nooit lang en kan ik zorgeloos genieten van mijn van andere mensen geleende bestaan.

Groot en lelijk

Vanuit de verte lijkt het een gewone schimmel, valt best mee denk ik. Ik was speciaal gewaarschuwd voor zijn afschrikwekkend uiterlijk. De eigenaar bracht het nog subtiel: Het is een heel braaf paard maar hij ziet er nogal speciaal uit.
De collega was al een stuk duidelijker: Het lelijkste paard dat ik ooit heb gezien.

In de wei, met de zon in mijn rug benader ik het paard. Enorm is het eerste woord dat ik mijn opkomt, nooit zag ik zo’n reusachtig paard. Hoog op de benen draait het zijn grote, lange hoofd naar me om. Ik snak naar adem, zijn roze neus, de lengte van zijn doorschijnende oren.

Groot en lelijk stapt op me toe en duwt nieuwsgierig zijn neus tegen mijn borst.

Als we mekaar in de ogen kijken, de zijne blauw met een peilloze kwetsbaarheid, de mijne nog vol van schrik van zoveel lelijk paard in een keer, nemen we elkaar op.
Het paard staat onbeweeglijk. Ik snuf en daar schrikt hij zo van dat ie snel opzij weg stapt. Weerloos tegenover deze brok aandoenlijkheid schiet ik in de lach.

De mensen die het paard ontmoeten gaan één voor één door de knieën voor dit monster. Zoveel lelijkheid gecombineerd met evenzoveel goedheid, die alwetende blik, het wiegen van de machtige bilpartij als hij weg draaft omdat hij besluit dat de ontmoeting lang genoeg duurde. Als er voorzichtig gevraagd wordt of ie toch niet weggaat, hij namen toebedeeld krijgt als: Beauty, Witje en Schopenhauer weet ik dat de beslissing genomen is.
Groot en lelijk blijft!

Why don’t you try me

In de zaal zitten zeven mensen, niet veel maar ademloos wordt er geluisterd. Het beste concert van Tommy Elskens van deze tour, zeker weten. Niet dat ik ze allemaal gezien heb maar evengoed ben ik reuze tevreden dat ik hier, op deze avond, deze setting er bij ben.

Tommy leert me tequila drinken, in één keer je glas achterover kappen. Aangezien ik niet echt van de straffe drank ben komen de shotjes nogal binnen. Godzijdank hoeft er geen zout bij. Daar beginnen texanen niet aan. Ergens in de keuken van een obscure dorpshuis vatten we, bij een eerder optreden, vurige liefde voor elkaar en het kleurloze drankje op.

Geen gelegenheid laat ie voorbij gaan om me te verzekerd dat als hij niet al zo’n geweldige vrouw had hij me zonder aarzelen tot de zijne zou maken en dat ik naar Texas moet komen om zijn superwoman te ontmoeten.
Ik laat het me met groot plezier aanleunen. Het is een toneelstuk en we spelen onze rol met overgave.

Het optreden in de club voor een handjevol mensen leent zich voor dit rendez-vous. Er zijn vette knipogen ,iedereen deelt in de pret en euforie van het moment. Hij laat de muzikanten alvast op het podium klimmen om de tweede set te beginnen Hij blijft nog even bij mij zo wuift hij de rest van de band toe. Uiteindelijk wordt hij geroepen. Hij neemt de gitaar, zet terwijl hij naar de muzikant naast hem kijkt Why don’t you try me in en zegt, sorry this one is for your wife.

Winterslaap

Houdt het vuur brandende