De avondzon werpt zijn zijden stralen op het zacht roze appartementsgebouw. De dikke eiken deur glanst me indrukwekkend toe. Ik haal de sleutel uit de witte envelop met de routebeschrijving. Opgelucht pas ik de sleutel in het slot.
De klik blijft uit.
Ik haal de sleutel uit het slot en probeer opnieuw, niks. Ik duw met mijn schouder, niks. Controleer het huisnummer en wandel zelfs naar de hoek van de straat om de naam nog te lezen.
Daar sta ik 2000 kilometer van huis met een hond die opgewekt heen en weer springt, en een sleutel die niet werkt. Een telefoonnummer van de eigenaar heb ik niet want huis is van een vriend van een vriend. Die vriend is naar een trouwfeest honderden kilometers van Lissabon.
Ik druk op een willekeurige bel naast de deur in de hoop dat er iemand thuis is die argeloos op het deuropenmaakknopje drukt. Een krakende stem komt uit het kleine koperen rooster. Een vloed aan Portugees maar geen bevrijdende klik van de deur.
Nog een keer wrikkel ik met de sleutel in het slot en fluister Sesam open u! Het wonder is geschied. De deur zwaait open en ik stap de marmeren hal in.
Geef een reactie