In mijn stap probeer ik iets van nonchalance te stoppen. De route gaat straf om hoog en de losse kiezels rollen onder mijn voeten vandaan tijdens de steile daling. Zodra het besef van gevaar zich opdringt verstijf ik onmiddellijk en struikel de berg af.
Zoals een cowboy op zijn paard zit, met verende knieën en zachte heupen lopen we voort. De vergezichten, de blauwe lucht, het groen zo fel, het zonlicht maakt lichte vlekken op het pad. Mijn hoofd leeg als een knispernieuw huis.
De gedachten even vluchtig als de zwaluwen die in de dorpen hoog boven de huizen scheren op zoek naar voedsel. Dat is goed denk ik. Karma zit in de details zegt een van mijn reisgenoten.