Juiliette is weg! Het gonst door het huis, er wordt gefloten en geroepen met lange uithalen. Nergens horen we het tikken van hondenpoten op het zeil. Deuren klepperen, stemmen worden schril, de logeerhond is echt weg.
We moeten zoeken, ik trek te voet de stad in, langs de Leie en door het park waar ze uitgelaten wordt. Met een hart waarin schuldgevoel en opluchting met elkaar strijden roep ik laf haar naam.
Mijn liefde voor de logeerhond is geveinsd, stom vind ik haar en best vervelend. Ze kan niet spelen met de bal, ze komt niet als ik haar roep. Maar zo lief voor de kindjes, blaft nooit en kakt niet in de tuin.
Ik roep haar naam ietske luider nu en versnel mijn stap. Na drie kwartier geef ik het op. De hond is weg. Wanneer ik het huis der Paulinen nader komt in de verte een van mijn huisgenoten met de fiets, Juilette rent vrolijk naast.
Ze is binnengelopen bij het restaurant op de hoek. Mijn opluchting ontsnapt met een zucht. Wie weet loopt ze nog eens weg!
Geef een reactie