De wind blaast schuimkoppen op het water, bruin en mottig stroomt het door de kreek. In mijn tas weet ik mijn blauw met gouden Patricia Paay badpak. Het staat me meer dan elegant vind ik zelf.
Trainen in het zwembad, twee keer per week in helder licht blauw chloor. Baantje voor baantje van 25 meter. Nou ja die twee keer per week heb ik niet gehaald vanwege te druk en een vage hoop dat het toch allemaal niet zou doorgaan. Iets met blauwalg en borden met verboden te zwemmen. Daar rekenen ik op.
Nu sta ik hier met de regen in mijn rug te turen in de bruine soep waar ik subiet in moet om minstens 1700 meter Te zwemmen voor het goede doel. De moed in mijn schoenen en spijt in mijn hart. Ik had gewoon af moeten zeggen.
We worden gedropt in de polder, tussen de koeienstront staan we op onze zwemschoentjes te wachten op een startsein van een wethouder die zonder startpistool straks gewoon in zijn handen zal klappen.
Zeker zal ik verdrinken of op moeten geven. Zenuwachtig bedenk ik doemscenario’s en vervloek mijn levendige fantasie. Een van mijn medezwemmers heeft nog voor de start een doorn in haar voet getrapt.
Het water is warmer dan gedacht, er springt een eenzame vis van schrik uit het water. Mijn hoofd hou ik zo goed mogelijk boven. Geen zin in ingeslikt water en buikloop door een enge watervogelziekte. Ongerust kijk ik om me heen. Zal het goed gaan met mijn kwetsbare medezwemmers?
Naast me hoor ik een piepstem die zegt ‘ Miranda ik heb een probleempje’. Waar is de reddingsboot, de kano, de rest van de dappere watertrappelaars? Achter haar zwemt de directeur. Ongerust over de goede afloop houdt hij als hekkensluiter de boel met haviksogen in de gaten.
Wanneer ik ogenschijnlijk kalm informeer naar de aard van haar ongemakkelijkheid zegt ze ‘ ik moet een plasje plegen ‘ Bloedserieus geef ik advies: Dat kan hier wel maar je moet wel even wachten tot de grote baas naast je is komen zwemmen!
Ik hoop dat haar sluitspier beter werkt dan de mijne in een ernstig geval van slappe lach.
Vestje's Weblog 