Flash back

Met een arm rond mijn middel en zijn mond tegen mijn oor voert hij het gesprek. Zodra zijn mond in het verhaal zachtjes mijn oor raakt ben ik terug in de tijd. Ik herken de contouren van zijn lijf onder lagen kleding.

Nooit sliep ik zo teder en stevig geborgen als in zijn armen. In het huis waar de bomen hoog bovenuit torenen en de kasten met de spiegels mij van alle kanten weerkaatsen.

In de diepte van mijn dromen lak ik mijn teennagels paarlemoer roze, zoals de binnenkant van een schelp. Zo tekenen mijn glanzende voeten zich scherp af tegen de donker houten treden van de trap die ik langzaam maar zeker beklim.

Ik weet de deur daarboven en daarachter de man die me zal optillen, mijn voeten in zijn handen zal nemen, beslist maar teder, het dek om me heen zal slaan om de wereld buiten te sluiten.

Vlak voor de bovenste trede word ik wakker en huiver kippenvel op mijn koude armen en benen.

 

 

 

 

Hop

Met het touw in mijn handen kijk in wanhopig naar boven. De tijd dat ik mijn lappen nam om een volgende verdieping te beklimmen ligt achter me. Geen passend trapgat en nergens een stevig bevestigpunt.

Het verlangen om de lucht in te gaan drijft me hier naar dit touw in het trainingsgebouw. Ik doe een poging, mijn dijen branden en mijn armen trillen.

Ik geef niet op, aanmoediging helpt om het nog een laatste keer te proberen en een paar centimeter hoogte er uit te persen.

Bij het slapengaan zie ik dat de bovenkant van mijn voet een schaafplek heeft.

Viking

De blinde vrouw met zonnebril placeert een dansje, haar hond zit onder tafel braaf te wachten. Ze draait kleine rondjes in de armen van een man met snor, voorzichtig laveert hij tussen de formica tafeltjes.

De achtentachtig jarige cafébazin zwaait vrolijk met haar armen mee. De muziek komt uit een jukebox, Edith Piaff, Deep Purple en Julian Clerc komen gezellig na elkaar voorbij.

Erna wordt zesenzestig, de pintjes gaan in rap tempo over de toog. Op twee tegen elkaar geschoven stoelen wordt een meisje van een jaar of acht te slapen gelegd. Teder wordt er een kussen onder haar hoofd geschoven.

Elke gast die binnenkomt wordt hartelijk begroet, de cafébazin schuift aan onze tafel. Ze spreekt met woeste mimiek. Al haar rimpels plooien en dalen. Ik versta geen woord, de muziek te hard en het dialect te heftig.

Een koppel met een zwarte hond komt binnen. Ze bestellen witte wijn met Picon. De hond mag los en wurmt zich tussen alle stoelen om zich wellustig te laten liefkozen.

Zuchtend van tevredenheid nip ik van mijn glaasje: Hier kom ik terug.

 

 

 

 

 

De kracht van de vermomming

De glitters zitten overal. De katten die hooghartig toekijken hoe we in de weer zijn met spuitbus en gel, hebben glimmende snorharen. De vloer wordt een stralende weerspiegeling van onze vermomming.

In de lift met spiegelwand bekijken we tevreden het resultaat. Goud en zilver, de schoenen, we draaien om onze jurkjes en het effect van een hoed optimaal te kunnen bekijken. Wat duurt het lang voor we beneden zijn. Vergeten op het knopje te drukken hangen we daar tussen twee werelden.

Mijn kostuum, zorgvuldig bij elkaar gezocht uit de onuitputtelijke voorraad die in mijn verkleedkleerkast huist, omhult me als een krachtige vermomming.

Pas als ik in mijn stille donkere thuis, in de zachte kring licht van een schemerlamp, mijn kleren af leg en de glitters voorzichtig uit mijn haar borstel stap ik weer in mijn eigen vel.

De glimlach die mijn lippen krult past niet echt bij mijn kuise bed

Ontmoet

één Roomer, groene thee en twee pinten. Ik sta op mijn bestelling te wachten aan de toog van het café. De barman is druk in gesprek met de jongen die naast me op een barkruk zit. Door de muziek en het geroezemoes hoor ik niet wat er gezegd wordt. Ik zie dat de barman zo snel mogelijk van deze klant weg wil.

Tot twee keer toe buigt de hippe bebaarde barman zich naar me toe. Elke keer als ik mijn mond open wil doen om de bestelling door te geven, die ik tegen het vergeten zachtjes in mijn hoofd repeteer, begint de jonge man opnieuw te spreken.

Eindelijk mag ik. De man naast me, donkere ogen en krullen, mager gezicht richt zijn droevige, intense blik naar mij. Je bent een schitterende vrouw. Ik besluit mijn cynische woorden voor een andere keer, een andere plek, een andere man te bewaren en zeg dank.

Wat brengt je hier? Ik wijs vaag naar de tafel waar mijn vrienden geanimeerd in gesprek zijn. Hij is eenzaam maar haast zich te zeggen dat hij dat prima vindt. Zijn kast thuis staat vol drank maar toch nuttigt hij de spiritualiën maar om de twee dagen.

Wil je een snoepje? Vanonder de barkruk haalt hij een stoffen tas tevoorschijn. Alleen als het chocolade is. Tot mijn verbazing haalt hij een stuk extra pure chocolade uit zijn tas en breekt er met bijna tedere beweging een blokje af.

Met de smaak van chocolade op mijn lippen zoen ik hem zachtjes op zijn wang. Dank je wel.