Eiland

Je moet het niet persoonlijk opvatten, jij pakt alles zo persoonlijk! Je bent altijd zo gespannen. Ontspan toch eens een keertje.

De schelle stem wekt me uit een zalig middagdutje. Op het smalle ijzeren bed lig ik met zicht op een beschimmeld doch waterdicht tentdoek. Het licht dat naar binnen stroomt belooft een zon.

Een stem antwoord, ook al spits ik mijn oren, de woorden bereiken me niet. De  harde hoge stem van de andere vrouw spreekt nu over behoeftes en communicatie. Een brommerige mannenstem maakt sus-geluiden.

Op een paar honderd meter weet ik de groene zee met de hoge luchten. Het duin ligt te wachten tot mijn voeten het beklimmen.

Ver weg

Een deur in het midden aan elke kant een ruit zonder vitrage met een vensterbank vol weelderige planten. Aan de buitenkant bakken met geraniums en afrikaantjes. Een rood pannendak, een uitzicht over zacht glooiende heuvels. Mist in de ochtend.

Twee slaperige poezen die op het trapje naar de voordeur liggen. Een hof met aardbeien, beiers, spruitjes en boerenkool voor de winter. De houtkachel gaat aan als de avond fris is. De mensen van het dorp zullen naar me knikken als ik passeer.

Boek na boek lees ik, van die lekkere dikke waarin je kan verdwijnen. Soms leg ik mijn boek efkes weg om een wandeling te maken. Arm in arm, de eerste paar honderd meter stappen de poezen mee.

Het huis rukt naar kaneel van de zelfgemaakte appelmoes. Op het fornuis een pan soep die zachtjes staat te trekken.

Mijn mondhoeken krullen bij elke zoen in een gulle lach.

Frictie

Dit gaan we toch eerst een beetje ontsmetten. De man bekijkt mijn hiel van alle kanten. Zijn buik valt zachtjes over zijn broek. Een fel geel hesje en een embleem van het Rode Kruis versieren zijn imposante bovenlijf. Ik kom alleen een pleister vragen voor een blaar. Kreeg ik die de dag voordien nog moeiteloos in mijn hand gedrukt,  nu moet ik nu mee naar een met een zeil afgezette hoek.

Een flacon met felgele vloeistof wordt onthoofd en met een watje tegen de open geschuurde achterkant van mijn voet gedept. Gaat het? De behulpzame medewerker van de organisatie die over de hele wereld ellende draaglijk maakt kijkt me serieus aan.

Een vette lach kan ik met moeite onderdrukken, ik zucht een keer en zeg dat het wel meevalt. Ik probeer een beetje droef en gekweld te kijken. Zo verhoog ik zijn heldenstatus en mijn slachtoffer rol denk ik.