Goeie raad is niet duur.
Ze zit op haar knieën bij de ingang van de parkeergarage. Ik knik even in het voorbijgaan. In mijn portemonnee weet ik nog drie euro, net genoeg voor het betalen van mijn ticket. Terwijl ik het kaartje en geld in de automaat stop hoor ik Het Kind naast me in haar zakken rommelen. Ze haalt geld boven en loopt terug naar buiten. Ik zie hoe ze een paar woorden wisselt met de mevrouw die zit te bedelen. Ze lacht en stapt weer naar binnen. Gaf je wat? Ik heb alleen maar kluttergeld meer. Dan kan je net zo goed niks geven beaamt ze. Het lijkt mijn kind zo vreselijk als je zo de kost moet verdienen. Ik barst van trots als ze zegt: Het maakt me niks uit wat ze met het geld doen, stel je toch voor dat je de hele dag zo moet zitten en iedereen probeert langs je heen te kijken alsof je niet bestaat.
De wolken drijven voorbij, ik lig in de zetel. Niks beleef ik en daar ben ik heel tevreden mee. De beslissing of er thee dan wel koffie gezet zal worden is de enige die ik neem.
Als ik toekom op het werk en even bijklets met een collega ontploft het koffieapparaat, de prut zit over het hele aanrecht, ik breng een stapel stoelen naar een andere locatie en krijg de wind van voren, mijn tas zet ik even neer om de auto op slot te doen, het enige slot dat nog werkt is dat van de passagiersdeur, terwijl ik achteruit terug naar buiten kruip schop ik tegen mijn tas, alle spullen rollen eruit en vallen in een plas. De zeep uit het pompje bij het toilet spriets over mijn broek, de melk in mijn koffie is zuur, een collega moet meteen spugen als ik bij haar op bezoek ben geweest.
De binnenbekleding van De Vos is vakundig gestript. Wat over is zijn kale spanten met de buitenwand er tegenaan. Een beetje onrustig bekijk ik het geraamte van mijn wagen. Er moeten twee ramen extra geplaatst worden. De zaag wordt in de wand gezet. Een gapend gat staart me aan. Zenuwachtig schenk ik nog maar een bakje koffie uit de thermos. Als het maar goed komt. Twee dagen later zitten er twee prachtige ramen in de zijwanden die een zee van licht binnen laten.
De vloerdelen liggen klaar om gelegd te worden en de isolatieplaten worden uitgepakt.
Ik begin te fantaseren over gekleurde lampjes, een snorrende kachel en een deken van lapjes.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik regelmatig een wit hondje door de kamer rennen. Ik hoor haar nagels op de houten vloer.
Als Het Kindeke de rijst met handenvol over haar linker schouder gooit denk ik ‘dat eet de hond zo wel op’
Voor het naar bed gaan doe ik mijn schoenen terug aan om met Takkie het laatste rondje te doen.
Mijn hersens lopen nog een beetje achter.
Mijn neus verdwijnt nog een keer achter haar oortjes. Ze ruikt niet meer naar speculaasjes maar naar ontsmettingsmiddel en ziekenhuis. Ze bibbert, haar kop legt ze op mijn armen. Adem in, adem uit denk ik en probeer rust uit te stralen. Mijn tranen druppen op haar vacht. Als ze dood is staan haar oortjes nog steeds recht overeind. Dag raar hondje.
Lekker smeren denk ik terwijl ik met vrolijke bewegingen mijn voeten masseer. Vreem dat het niet echt vet is. Als ik op de tube kijk staat er ‘ anti-insect’.
De sushirijst is gekookt, de avocado in reepjes, de komkommer staat klaar. In een kommetje giet ik de soyasaus en de gember leg ik netjes op een schaaltje. Het sushirolmatjelop het aanrecht. Nu nog even de norivellen roosteren. Ik klim op het trapje om in mijn keukenkast te kijken: Geen zeewier te vinden.
Een ongekende drang naar lijstjes maken en goede voornemens overvalt mij.
Vestje's Weblog 