Pijnlijk

Ruisende rokken, zwierige kleedjes, schoenen in bijpassende kleur en dessin. Het haar in een straffe retrocoupe. De dames in de spiegeltent hebben flink uitgepakt.
Ze tellen tijdens de dans geluidloos de stappen uit.

De dresscode bij de mannen is verbijsterend. Nat van het zweet druppen ze in korte zakkige camouflagebroeken met lullige marcellekes. Teva sandalen eronder. Zonder gene vragen ze de dames ten dans en die aarzelen geen moment.

Ik vraag me af hoe deze prachtige vrouwen genoegen nemen met mannen die niet eens de moeite nemen zich aan te kleden. Waarom grijpen ze niet gewoon elkaar bij de heupen en zwieren in het rond?

Struikelblok

Met appel en al stort ik thuis de trap af. Trede gemist. Een beetje gebutst stap ik op de fiets richting Steendam. Daar wil ik mijn fiets parkeren. Tijdens het afstappen blijft mijn voet haken achter de stang. Ik struikel over de hele breedte van de straat maar hou me nog net recht. De tas met kostuum hangt scheef. Eén schoen rolt over straat.
Bibberig sta ik recht en probeer De Schicht in een fietsenrek te plaatsen. Daar raakt ze zo ernstig verstrikt in de remkabel en de ketting van de buurfiets dat ik tien minuten sta te hannesen om de boel weer los te krijgen.
Behoorlijk wanhopig besluit ik de fiets dan maar op de stoep te zetten. Ik tik de standaard uit en sla hem tegen mijn enkel.

Terwijl ik richting Scala loop om mijn gerief in de kleedkamer te zetten bedenk ik dat ik misschien ongemerkt een soort van hersenbeschadiging op heb gelopen ergens tijdens het spelen op de Gentse feesten.

In de kleedkamer kijk ik in de spiegel om te kijken of mijn gezicht niet scheef hangt. Ik zie er reuze monter uit.
Ik zal toch niet echt alleen maar zo onhandig zijn?

Kudde

“Moraliteit is kudde-instinct in individuen” (Nietzsche)

Ahja die mensen doen toch ook maar gewoon hun werk. In de discussie over waarom en hoe ons het spelen is belet wordt het aangebracht als argument.
Stel je voor dat iedereen zo maar een theaterstuk op straat zou spelen knikt een ander.

Ik stort me in de drank, dat lijkt me het beste.

De volgende dag lees ik in de krant een lovend stuk over de aanstichter van het straatfestival MiraMiro die nu op pensioen gaat. Zo’n tegendraadse man die de Gentse feesten mee kleur gaf, die zoveel betekende voor het straattheater in Gent.

Het zijn de medewerkers van deze man die ons wilde beletten te spelen omdat we geen vergunning hebben en het wagen om ons straattheater te brengen op hun stukje grasveld.

Bindingsangst

Zou het niet enkel mijn angst voor gebondenheid zijn waardoor ik mijn vrijheid opeis?

Stap voor stap

Voet voor voet verdring ik het verlangen
Mijn tijd gaat met sprongen vooruit
De afstand verder en verder
Nog even en ik ren de hoek om

Anti-climax

Monique, Monique, ge moet nu komen. Naast me staat iemand driftig in een communicatieapparaat te roepen. Er staat hier een groep te spelen die geen vergunning heeft. Ze spelen gewoon door!

Wilt u hier onmiddellijk mee stoppen? Ik wordt driftig op mijn schouder getikt. Het is een veiligheidsmedewerker van het straattheaterfestival. Ik gniffel in mijn masker. Precies wat ik graag heb, een beetje schudden aan de gevestigde orde. We spelen Romeo en Julia met de maskers. Ik gebaar van niks en speel verder met een oor en oog voor de medewerker en een andere op het spel om te volgen waar we zijn. Nu gaat de man alle spelers af. Het tikken op de schouder wordt steeds verbetener.

We hebben precies uitgerekend dat we spelen in de legen uren tussen half vijf en zeven. Dan staat op het festival niks geprogrammeerd en storen we niemand. Onze hele act duurt niet langer dan een kwartier en is vol van hilarische vrolijkheid. In een halve cirkel zit het publiek op de bierbakken we die we meenamen. Er schuiven meer en meer mensen aan. Julia kronkelt met haar billen om haar Romeo te verleiden. Ik zit geconcentreerd te luisteren en weet: straks spring ik er tussen. Dat is lastig nu de organisatie met drie mensen tussen de spelers loopt om ons te bewegen te vertrekken.

De festivalmedewerkers richten zich nu tot het publiek. Wat u hier ziet is illegaal. We nemen geen enkele verantwoordelijkheid voor de veiligheid of de kwaliteit. Gaat u maar weg, gebaren ze. Er zijn toeschouwers die keurig vertrekken, er zijn er die roepen: Laat ze doorspelen.
Dan beginnen de mensen van Mira Miro het publiek van de bierbakken te trekken. De meesten zetten zich gewoon in het gras. Een moeder legt aan haar zoontje het verhaal van Romeo en Julia uit.
Wij spelen onverstoorbaar verder.

We bellen de politie, het woord gasboete valt. Dan moeten we het zelf maar weten.

Als ik uiteindelijk als laatste Julia wakker word nadat iedereen dood ter aarde is gestort begin ik het publiek te bedanken. De kinderen een kushandje, moeders pak ik vast. Bedankt, bedankt voor het kijken.

Toutcourt

De man die soms ook vrouw is, iemand die alles goed wil uitleggen, drie muzikanten waarvan één met een biologische katoenen bh waarin haar borsten heel tevreden wiegen, een buurvrouw of twee, de bankdirecteur in ruste verzameld in mijn huiskamer.
Ik mag meespelen op de fietsbel.

Lapje

Uit zijn portemonnee haalt ie een paars lapje. Hij wappert er mee. Van de tandartsassistente gekregen. Hij vertelt serieus een verhaal over hoe een gaatje gemaakt wordt in het rubber waar dan je tand doorheen moet. De boel wordt vastgezet met klemmetjes. Hartstikke proper kunnen ze dan werken. Nergens bloed of weet ik veel wat tandartsen allemaal in je mond teweeg kunnen brengen.

Mag ik eens kijken?

Zo sta ik daar peinzend met het lapje in mijn hand. Ik rek het uit en wrijf het tussen mijn vingers. Waar ken ik dit van?
Het licht gaat branden, ik weet zeker dat dit een beflapje is.
Tijdens mijn opleiding relaties en seksualiteit had ik al eens zo’n ding in handen en kreeg uitleg over de ins en outs.

Jammer genoeg kan ik mijn mond niet houden.

Verheugd deel ik hem mijn conclusie mee. Hij is er toch heel zeker van dat hij zonder een enkele bijbedoeling van een tandartsassistente een doekje kreeg om orale seks te hebben.

Bij het circus

Op de warme luie zondagmiddag maak ik per ongeluk en onverwacht deel uit van de kleine circusfamilie.

Gezichten worden opgeschilderd, half naakte vrouwen wisselen van kostuum. Een smoezelig kindje loopt rond met een boterham en pindakaas. Er is een man met tatoeages en een met een hoedje. We nestelen ons in de kleedkamer, spieren worden los gemaakt.
We spreken minstens drie talen door elkaar en dan reken ik het kind haar mengelmoestaaltje niet mee. De fotoman hoort ook bij ons, ik ken de tedere gebaren waarmee hij zijn toestel omvat.

Doeken en trapeze worden opgehangen en weer neergehaald. Er is muziek en ik mag het touw aangeven.
Onmiddellijk droom ik van rondtrekken, met wastobbes en kostuums die droog wapperen achter onze wagens. In het donker zullen we slapen in onze krappe bedden en naar de geluiden luisteren die door de houten wanden binnendringen.

Ik zal horen hoe mijn circusfamilie vrijt en ruzie maakt, hoe steeds dezelfde deuntjes op de instrumenten worden geoefend. We zullen samen eten, een nieuwe act verzinnen, in de winter buiten vuur stoken en teveel goedkope wodka drinken.

Mijn kleine circusfamilie en ik.

Verwacht

Mijn wekker loopt af in het holst van de nacht. De koele stof van de onderjurk streelt mijn slaperige lijf. Ik weet de man zal wachten.
Ik stel me voor hoe hij, net zo slaperig als ik, de trap af zal gaan om de voordeur op een kier te zetten.
Hij weet dat ik zal komen.

Je moet je ogen dicht doen als ik boven kom, ik geef hem van te voren de opdracht niet te kijken. Anders voel ik me verlegen.

De rit in het donker, ik hou mijn adem in als ik zijn straat in draai. Op blote voeten ren ik het kleine stukje naar zijn stoep. Onzeker duw ik tegen de deur, die geeft mee.
Voorzichtig sluip ik de trap op. Ik hoor aan zijn ademhaling dat er hier niet geslapen wordt.
Hij tilt het dekbed net ver genoeg op om me er tussen te laten. Ik nestel me in zijn schoot. Zijn lippen krullen tevreden, mijn lijf reageert als ik hoor hoe hij lacht.