Regels

U krijgt niks meer! Met mijn armen leun ik op de bar en probeer uit te leggen dat ik in de pauze heel druk was en nog geen tijd had om een glaasje water te drinken. De dame herhaalt nog maar een keer dat ze niks mag schenken en spreekt me streng toe: U moet de zaal in.

Ik zou haar kunnen zeggen dat het godbeter mijn eigen congres is en dat ik subiet moet spreken. In plaats daarvan pak ik een achtergelaten halfvol glas van een tafel, scan snel of er geen vieze lippenstift op zit en drink het resoluut op. De vrouw achter de bar kijkt me aan alsof ik krankzinnig ben. Ik hef het lege glas en mime vanuit de verte proost!

 

 

Mens

Hoe de mensen vol ontzetting ooit Driewegen komen binnen gelopen. Het stof nog op hun kleren, hun ogen dof, hun mond zo stil. Sommige duwen een kar of een kruiwagen. Het is in september 1944

Niemand die gaat tellen hoeveel mensen het kleine dorp kan herbergen, niemand die zich af vraagt of het wel veilig is op straat met al die vluchtelingen. Geen overheid ook die het over quota heeft of een voorlichtingsbijeenkomst bij elkaar roept.

Deuren gaan open, men schikt op, vloekt mee van verdriet en ongeloof bij het horen van de verhalen. Geen mens weet hoe lang de vluchtelingen uit Breskens zullen blijven. Hun dorp is verdwenen. We doen wat nodig is maar dat is te weinig. De stem van mijn grootmoeder breekt elke keer als ze mij het verhaal vertelt.

Ik lees de commentaren in de krant, op socialmedia en hoor via de radio de harde woorden Mensen die ik ken, stagiaires van het werk, kinderen van vroegere schoolkameraden zetten op hun Facebook met grote letters AZC NEE. Ik vraag me af of ze de reikwijdte van hun woorden beseffen.

Op de tak voor mijn raam zit de vlaamse gaai. Zijn blauwe veertjes met de zwarte stippen glanzen in de zon. Opgewonden buig ik naar buiten om beter te zien. Hij eet iets, ik zie de veertjes naar beneden vallen. Het besef dat het een van de jonge vinken uit het nestkastje is komt laat. Boven in de boom zit een kauw. Die wacht tot de gaai per ongeluk zijn prooi laat vallen.

Perfect Day

Mijn hoofd zit vol gedachtes, de opdrachten die ik nog uit moet voeren drukken mijn schouders naar beneden. De telefoon braakt boodschappen van mensen die allemaal iets van me willen.

De zon schijnt, de paarden staan met hun neus in de net gevulde hooibak. Het frisse groen doet pijn aan mijn ogen die ik tot spleetjes knijp voor scherper zicht. Mijn voeten een beetje uit elkaar adem ik diep in en uit.

Het paard heft zijn hoofd en draait het loge lijf. De hoeven klikken mijn kant op. We komen samen aan de draad zonder stroom. Het paard snuift met zijn neus diep in mijn nek.

We zuchten alle twee, het paard en ik. Mijn hoofd is leeg, mijn tred is licht, ik recht mijn schouders en doe voort.