Met de hondjes loop ik door de polder. Ik stap flink door, regen en wind slaan me om de oren. Een blauwe auto haalt me langzaam in en gaat 500 meter voor me op een oprit van een stuk land staan. Zeker een boer die kijkt of er al iets wil groeien op zijn land denk ik. Ik hum in het ritme van mijn stap. De auto staat zo dat ik naar binnen kan kijken bij het passeren. Net als ik vriendelijk mijn hand op wil steken zie ik dat de man vreemde bewegingen maakt. Zijn arm gaat als een razende op en en neer. Vol verbazing vertraag ik en registeren mijn hersen wat ik zie. Licht uit evenwicht stap ik verder. Op de terugweg vind ik op de plaats waar de auto stond een grote prop papieren zakdoekjes.
Samen met een vriendin rij ik over de A58, we komen terug van cursus en rijden richting huis. Voor ons een witte auto die steeds zachter gaat rijden. We rijden voorbij en kletsen vrolijk verder. De man in de auto geeft gas en steekt ons opnieuw voorbij. Goh, zegt mijn vriendin wat schokt die man raar het lijkt wel of ie de ziekte van Parkinson heeft. Weer laat ie zijn gas los en terwijl we voorbijzoeven zie ik zijn arm vreemd op en neer gaan. We kijken elkaar vol ongeloof. De man voelt blijkbaar zijn moment naderen want een laatste keer gast ie ons voorbij. Hij blijft even naast ons hangen terwijl ie als een wilde op en neer wipt op zijn stoel. Levensgevaarlijk constateren wij gillend van de lach. Als ie uiteindelijk zijn arm naar achteren zwaait en een grote doos zakdoekjes van de achterbank grijpt snikken we het uit. We sukkelen met een gangetje van 60 richting boot, amper in staat om de auto te besturen.
Er is een vraag die mij blijft kwellen. Waarom doet een man dat?
Vestje's Weblog 